Rozdział dwudziesty pierwszy

Dla osób, które są ze mną od początku powstania historii Evelyn&Zayna. Które dzielnie znoszą moje wiekowe przerwy oraz motywują każdym komentarzem do dalszego pisania. Właśnie dzięki Wam jeszcze nie zostawiłam tego bloga na pastwę losu.

Dziękuję.    

         

          Na niebie malowała się atramentowa, romantyczna noc. Gwiazdy wyznaczały ludziom drogę, zapewniając, że znajdą obrany cel i wrócą szczęśliwie do domu. Było diabelnie zimno i wietrznie. Czarne chmury panoszyły się nad Paryżem. Ciemnowłosy chłopak stał na hotelowym balkonie przysypanym cienką warstwą mlecznobiałego puchu, który mienił się w światłach francuskiej stolicy. Mroźne powiewy wiatru obijały się o jego twarz i bawiły kosmykami ciemnych włosów, a mróz gorzko szczypał w oczy. Wsunął dłoń do kieszeni jasnych jeansów i wyciągnął z niej zapalniczkę. Z biało-niebieskiego opakowania wyjął papierosa, po czym odpalił go. Zaciągnął się porządnie, czując jak dym rozchodzi się przyjemnie po jego wnętrzu. Dziwne, ale nie mógł powiedzieć, że brakowało mu tego od kilku dni. Już kilkakrotnie starał rzucić palenia, ale zawsze kończyło się to negatywnym wynikiem. Natomiast teraz, kiedy pojawiła się ona zapominał o niemalże całym bożym świecie. Zapominał o nikotynowym głodzie.

          Szara smuga została wypuszczona z pomiędzy miękkich warg. Zaciągnął się po raz ostatni, po czym zgniótł niedopałek i wyrzucił go. Skrzyżował ręce na torsie, niewinnie się kuląc. Zimno przejmowało kontrolę nad jego ciałem. Niepewnie rozejrzał się po skroplonej bielą okolicy, na którą wychodził widok z okna.

          - Nie wyjdzie ci na zdrowie stanie w takim mrozie w samej koszuli. – Rozbawiony dziewczęcy głos, w którym wyraźnie pobrzmiewała nuta francuskiego akcentu, doszła do jego uszu. Zwrócił się w stronę szklanych drzwi, w których stała filigranowa postać brązowowłosego Anioła. Jego Anioła. Uniósł do góry wabiące kąciki ust i posłał w jej stronę zalotne spojrzenie. Był urzeczony wzrokiem brunetki. Głupi, bo związany w namiętne sidła Evelyn Williams. Nie był nieśmiały, ale nie pozwalał wydobyć na wierzch ani szczypty miłości. Hm, ale czy aby na pewno miłości? Temu wspaniałemu uczuciu, któremu towarzyszą motyle w brzuchu? A może po prostu było to tylko zauroczenie? W każdym bądź razie wiedział jedno wiedział na pewno, pragnął jej obecności, seksownego ciała, niesamowitego ciepła. Słodko marzył o Evelyn, oplątany gorzką rzeczywistością.

          Uformował usta w delikatny dzióbek i wydął je lekko do przodu. Zlustrował ostatni raz oświetloną panoramę miasta i wszedł do środka zamykając za sobą drzwi balkonowe. Brunetka zaciągnęła ciemne zasłony.

          - Chcesz coś ciepłego? – spytała, chowając dłonie w rękawach kaszmirowego swetra w odcieniu lazurytu, zwracając na niego swój wzrok.

          - Nie. Ty mi zdecydowanie wystarczysz – mruknął, robiąc kilka niewielkich kroków w jej stronę. Splótł zmarznięte dłonie na  jej brzuchu, a brodę oparł o jej ramię. Zadrgało mu serce. Delikatnie przechylił głowę tak by kątem oka móc spojrzeć na profil jej cherubinowej twarzy. Czekoladowymi oczyma przejechał po małym nosie, który tak uroczo marszczyła kiedy się złościła. Następne utkwił spojrzenie w soczystych wargach dziewczyny, na których punkcie oszalał. Teraz wydawały się jeszcze bardziej pełniejsze, kuszące i omamiające. Zatapiając się w nich zapominał o bolącym świecie.

          - Co powiesz na spacer?

          - Teraz? – zapytała zdziwiona propozycją chłopaka.

          - Co w tym dziwnego? Jest jeszcze wcześnie.

          - Jest grubo po dwudziestej pierwszej. O tej porze porządni ludzie idą spać.

          - No cóż, najwyraźniej nie zaliczam się do porządnych ludzi. – Wyszczerzył swoje mlecznobiałe zęby w szerokim uśmiechu, po czym oderwał się do pleców ciemnowłosej. – To jak, idziesz czy nie? – Ponowił pytanie sięgając po swój płaszcz i zwinnie narzucając go na ramiona.

          - Czekaj przy windzie – oznajmiła, po czym opuściła pomieszczenie pozostawiając po sobie subtelna mgiełkę słodkich perfum.

          Odpowiedział rześkim uśmiechem.

          Robiło się coraz mroźniej. Zimowy wiatr tańczył nad nimi gorące tango, szarpiąc przy tym brązowe, długie włosy panny Williams. Białą krainę okryła gęsta ciemność, na atramentowym niebie panoszyły się puszyste obłoki. Niespodziewanie, zaczął padać śnieg. Było jej chłodno, czuła jak dłonie zaczynają się czerwienić i kostnieć z zimna. Nie pomyślała nawet o zabraniu rękawiczek. Nagle, przed oczami ukazało jej się wspomnienie sprzed kilku miesięcy. Ona i on otoczeni  nocą, idący ramię w ramię po niekończącej się ścieżce parku. Nad nimi wirował ciepły, letni wietrzyk . Bezbożna bajka, w której grali główne role. Była zupełnie nieświadoma, że parę dni po tym zdarzeniu, złapie ją miłość i już nigdy nie wypuści ze swoich mocnych, ciernistych ramion.

          Szli oświetlonymi uliczkami, wyłożonymi szarą kostką, którą okrywał śnieg. Kierując się w stronę Pola Marsowego, mijali pizzerie, wykwintne restauracje, drogie sklepy, kwiaciarnie. Świecące szyldy, cieszyły oko turysty i mieszkańców. Wystarczyło tylko parę miesięcy, by dziewczyna była tym wszystkim oczarowana. Tą bajkową aurą, która się wokół niej rozciągała. Wszędzie wszystko najlepszej jakości. Ludzie ubrani w stylowe płaszcze i modne kapelusze. Uliczkami szwędające się po mieście zakochane pary. Nawet tutejsze psy miały w sobie pewien urok. Kiedyś, gdy miała około dziesięciu lat, razem z Antoinette planowały swoją przyszłość. Opowiadały sobie co będą robić, opisywały swoje rodziny, miejsca zamieszkania. Obie jednak uznały, że chciałby zostać tutaj właśnie w Paryżu. Mieście elegancji i miłości. Stolicy mody, szyku i drogich sklepów. Po wyjeździe ze stolicy Francji jej marznie się powoli oddalało. Nie było do końca tak, jak sobie wyobrażała. Westchnęła cicho pod nosem, uważnie oglądając wszystko wokół.

          Mimo już późnej pory plac, na którym znajdowała się Wieża Eiffla, wciąż tętnił życiem. Masa turystów uwieczniała oświetloną konstrukcję na zdjęciach, inni siedzieli w niewielkich lokalach po drugiej stronie Pont d'Iéna pijąc ciepłe napoje i pochłaniając się w rozmowie.

          - Zayn, możemy już wracać? – spytała cicho, chowając czubek nosa w czarnym szalu.

          - Jeszcze chwila – powiedział jak zahipnotyzowany, wspinając się spojrzeniem po Żelaznej Damie. – Jeszcze dziesięć minut i wracamy. Obiecuję. – dodał, widząc nietęgą minę dziewczyny. Otulił ja ramieniem, po czym przeszli na drugą stronę Sekwany, która urzekała przechodniów cichą melodią.  

          Nagle usłyszała przyjemny, chłopięcy głos, który koił jej uszy francuskim akcentem.
          - Une rose pour ta copine.
          Spojrzała przez ramię Malika na młodego Francuza, który wręczał mu czerwoną różyczkę, po czym odszedł dalej, do następnej pary, robiąc to samo. Mulat odwrócił się do Evelyn, przyglądając się jej błyszczącym w świetle neonów oczom. Nie wiedział czy było to możliwe, ale wydawała mu się piękniejsza niż zwykle. Nie wiedział dlaczego, tak po prostu. W dodatku byli w Paryżu, mieście miłości. Tylko oni. Ona i on. Evelyn i Zayn. Jak to przyjemnie, a zarazem dziwnie brzmi.

          - Co on powiedział? – spytał zaskoczony, przyglądając się trzymanej różyczce.
          - Róża dla twojej dziewczyny – odrzekła cicho, zerkając ukradkiem na chłopaka.

Zayn uśmiechnął się nadobnie i podał jej kwiat, spoglądając głęboko w oczy ciemnowłosej. Ujęła róże w swą dłoń, niechcący natrafiając na jego długie palce. Przez chwilę trwali w takiej pozycji, pogrążeni w swych błyszczących spojrzeniach, lecz chwilę rodem z jakiegoś romansu, przerwały krzyki dochodzące z drugiej strony ulicy. Gnuśny policjant gonił tego samego chłopca, który dał im różę. Mulat uśmiechnął się pod nosem, puszczając jako pierwszy łodyżkę kwiatu.
          - Chyba jakiś złodziej, więc lepiej chowaj ten kwiatek i chodźmy już - oznajmił, ponownie otulając ją ramieniem i ruszając w dalszą drogę. Delikatnie przystawiła różę do nosa, by upajać się niebiańskim zapachem.

          Sylwester miał okazać się cudownym podsumowaniem minionego tygodnia oraz chwilami, w ciągu których Evy i Zayn mogliby pobyć sami ze sobą. Wszystko ku temu zmierzało. Dlatego też, zadowoleni, że jak do tej pory nie wydarzyło się nic, co mogłoby pokrzyżować ich plany, wspólnie uznali, że nowy rok przywitają z innymi Paryżanami na placu pod Wieżą Eiffla. Ciężki śnieg skrzypiał pod wpływem ich mozolnych kroków. Wokół słychać było śpiewy pijanych już ludzi, choć dopiero wybiła dwudziesta druga. Ozdoby na miejskich lampach przypominały o mijającym okresie świątecznym. Pojedyncze fajerwerki zapalane przez małolatów świstały ponad ich głowami. Nic, co mogłoby zepsuć sylwestrową noc.
          - Mam ochotę wejść na najwyższy balkon tej wieży. - Rozmarzyła się, kiwając głową w stronę najsłynniejszej francuskiej konstrukcji, która widniała ponad zabudowaniami miasta.
          - I uwierz, że wejdziesz. – Zapewnił ją Malik, zerkając na nią ukradkiem i mocniej przytulając do swojego boku.
          Westchnęła radośnie. Głębiej zanurzyła dłonie w kieszeniach płaszcza. Mróz pieścił jej policzki, nadając im czerwono-różowego zabarwienia. Mimo to, czuła się naprawdę szczęśliwa. Ostatnich parę dni okazało się być spełnieniem jej marzeń.

          Przed nimi kłębiło się coraz więcej ludzi. Znak, że są już blisko obiektu. Mulat obiecał, że wejdą na trzeci poziom konstrukcji miał zamiar tej obietnicy dotrzymać. Złapał dziewczynę za rękę dla ostrożności, aby przypadkiem nie przyszło jej do głowy się zgubić i poprowadził przed siebie. Co chwilę zerkał w stronę oświetlonej kolorowymi reflektorami sceny, na której odbywały się koncerty noworoczne. Podszedł do kasy, po czym z pomocą Evy, która odgrywała pomoc tłumacza, wykupił dwa bilety umożliwiające wjazd na balkon widokowy.

          Z niemalże najwyższego punktu wieży rozciągał się cudowny widok na szykujący się do powitania nowego roku Paryż. Oczarowana tym brunetka oparła się o balustradę. Mieszkała tu od urodzenia, ale jeszcze nigdy nie przyszło jej na myśl by spędzić Sylwestra na żelaznej konstrukcji. Głęboko westchnęła. Piękny sen, byleby się nie kończył.

          Północ zbliżała się z każdą sekundą. Podekscytowani Francuzi oraz turyści, znajdujący się w pobliżu nich, zawzięcie ze sobą dyskutowali. Znienacka na balkonie pojawił się kelner. Na wyciągniętej prawej dłoni trzymał metalową tacę, gdzie w dość fikuśny sposób poustawiane były wysokie kieliszki wypełnione szampanem, które rozdawał gościom.
          - Jeszcze minuta - szepnął jej do ucha Zayn, przy okazji podając dziewczynie kieliszek.
          Spojrzała na duży, cyfrowy zegar przy scenie.
          - Wiesz, to był chyba najpiękniejszy rok. Pomijając parę niemiłych doznań - przyznała szeptem.
          Objął ją ramieniem, cichutko się śmiejąc. Podbródek oparł na jej obojczyku, przez co pachnące owocami włosy, które rozwiewał wiatr, muskały jego twarz.
          - Zapewne dlatego, że się spotkaliśmy. - Podsunął. - Ale przyznam szczerze, że mi też się ten rok podobał. Właśnie dzięki tobie. Może na początku nie byłem zbyt miły, przepraszam, lecz pomijając ten fakt jesteś dla mnie bardzo ważna.
          Dziesięć, dziewięć...
          - Ty też jesteś dla mnie ważny.
          Osiem, siedem...
          - Jak bardzo?
          Sześć, pięć...
          - Uwierz, że bardzo.
          Cztery, trzy...
          Zagryzł wargę, obracając ciemnowłosą twarzą w swoją stronę. Uparcie wpatrywał się w jej rozbiegane oczy, a na policzku czuł ciepły i przyjemnie łaskoczący oddech.
          - Nawet sobie nie wyobrażasz, jak się cieszę. - wyszeptał.
          Dwa, jeden...
          Wiwaty. Okrzyki radości. Huk petard. Głośna muzyka. Mróz szczypiący policzki. I oni. Nawet nie spostrzegli, kiedy ich usta złączyły się ze sobą, a języki zaczęły wirować we wspólnym, gorącym tańcu. Ale to akurat można nazwać udanym wejściem w nowy rok, prawda? Zayn mocniej przycisnął ją do siebie. Chciał dać jej w ten sposób jak najwięcej czułości i ciepła. A ona? Ona pragnęła, żeby nie zwalniał uścisku.
          - Wszystkiego dobrego, kochanie - wymruczał, opierając głowę o jej czoło.
          - Tobie również. – szepnęła, ani na moment nie spuszczając wzroku z jego czekoladowych oczu.
          - Chcę, abyś wiedziała… żebyś wiedziała…
          - Tak, Zayn? – odpowiedziała, drżąc i emanując miłością.

          Spojrzała ponownie w stronę wokalisty, który delikatnie pochylał się nad dziewczyną i delikatnie muskał palcami jej policzek. Miał onieśmielone oczy, w ich otchłani po raz pierwszy od początku jej historii ujrzała prawdziwego Zayna, pełnego uczuć i namiętności. Wzięła głęboki oddech, powoli kierując swoją dłoń w kierunku Boga Seksu. Złączyli się końcówkami palców, leciutko pieszcząc kłębiące się wokół nich oddechy. Powoli się uśmiechnęła, a następnie powiedziała:
          - Kontynuuj, inaczej umrę.
          - Evelyn. Evelyn, chcę, żebyś wiedziała, że nigdy nie byłaś i nie będziesz mi obojętna. Jesteś najbardziej fantastyczną kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Imponujesz mi wszystkim, nieważne czy to co robisz jest dobre czy złe. Straciłem głowę dla ciebie, chociaż wiem, że nigdy na ciebie nie zasługiwałem. Jesteś piękna. Proszę, zaprowadź mnie do swojej krainy, naucz mnie kochać. Jeżeli oczywiście takiego dupka jak ja można nauczyć kochać.
          Chłopak wtulił się w ciało brązowowłosej, mocno przywierając głową do piersi. On także się trząsł, promieniując na wszystkie strony radością.
          - Zayn, obiecuję, że zrobię wszystko, abyś był szczęśliwy.
          - A więc teraz możemy już przejść do tej przyjemniejszej części? – Wyszczerzył się. Delikatnie odgarnął jej włosy, muskając opuszkami palców rumiany policzek dziewczyny. W końcu musnął jej wargi, zaczynając pocałunek, których z każdą chwilą było coraz więcej.

          Prawie jak w bajce, gdzie on gra rolę księcia, a ona księżniczki. Ogólne podsumowanie mijającego roku było pełne nowych doznań. Przez zaledwie pięć miesięcy zmieniło się całe jego życie. Tyle niespodzianek, chwil radości i zadumy, kłótni, wyzwisk, aż w końcu pocałunków i czułych gestów. Nigdy nie przeżywał czegoś podobnego. Zawsze uparcie powtarzał, że nie pozwoli żadnej dziewczynie omotać się wokół palca. Trzeba przyznać, że przez pewien czas mu to wychodziło. Jednakże przyjazd Evelyn okazał się bombą, która wybuchła z lekkim opóźnieniem, przez co wszystkie jego postanowienia szlag trafił. Doskonale pamiętał, jak bronił się przez samym sobą i dogryzał dziewczynie na wszelkie możliwe sposoby. Momentami wstydził się swych pomysłów i dziękował Bogu, że ich nie urzeczywistnił. Stopniowo, dzień po dniu, przekonywał się do swego wroga, dopuszczając się przy okazji gestów, które tak naprawdę były sprzeczne ze „stanem” w jakim trwali - teoretycznej nienawiści. Pamiętał, jak cichy, nieznajomy głos w jego głowie, każdego ranka uświadamiała mu, że Evelyn to osoba dla niego zakazana. I faktycznie tak myślał. Dopóki nie miał możliwości by z nią pobyć dłużej i bliżej, święcie chwalił swoje nastawienie do panny Williams.

          Tutaj w Paryżu nastąpił przełom. Zaczęły się przemyślenia, dziwne wnioski i nieokiełznane popędy oraz pragnienia. A wszystko za sprawą Evelyn Williams, tej diablicy, która wbrew pozorom okazała się Aniołem, a nie zwykłą dziewczyną. Była dla niego idealna, co uparcie powtarzał od dłuższego czasu. Pociągająca, uwodzicielska, pyskata, z charakterkiem, a zarazem wrażliwa i delikatna. Powoli opanował sztukę panowania nad jej emocjami i doskonale dobierał zagrania do sytuacji. Wiedział co robić, gdy jest zła. Wiedział, co wtedy powiedzieć, żeby ją ujarzmić. Powoli wypędzał z niej niesamowitą pewność siebie, pozostawiając tylko subtelność i zawstydzenia kiedy byli sami ze sobą. Tak bardzo lubił, gdy wtedy spuszczała wzrok i się rumieniła. Wielbił jej uśmiech - delikatny, promienny. Uwielbiał jej oczy – duże, zielone, które na zmianę były słodkie i drapieżne. Kochał jej usta - pełne, wiecznie ciepłe, o malinowym kolorze; usta dające mu ogromną przyjemność podczas pocałunków. Ubóstwiał jej dłonie, którymi nie raz doprowadzała go do obłędu. Lubił jej włosy opadające na smukłą, rumianą twarz. Jej głos był dla niego jak kołysanka - przyjemny i dziewczęcy. Nawet gdy krzyczała, miał wrażenie, że słucha pozytywki.
          Po prostu się zakochał.

* * * 

Witajcie! <3 

Od razu przejdę do rzeczy; i jak? Podobało się? Bo mi bardzo. Jeszcze chyba nigdy nie była tak zadowolona z napisanego rozdziału na tego bloga. Choć przyznam szczerze, że niechętnie podeszłam do jego skończenia i naniesienia lekkich poprawek. :) Ale myślę, że opłacało się prześlęczeć nad 21 rozdziałem ponad cztery godziny. 

Niestety nie wiem kiedy pojawi się kolejna część, gdyż znowu wena ze mnie wyparowała. No cóż, liczę, że zobaczymy się za tydzień. 
Ah, i jeśli zdanie w języku francuskim jest błędne lub coś w nim nie gra, to przepraszam za to z góry. Tłumaczyła mi je kuzynka, która uczy się owego języka od niecałego roku. Ja niestety jestem poddana germanizacji.  

Do zobaczenia. :*