Rozdział dziewiętnasty

          - Mogę na chwilę? – Cichy, ochrypły głos rozbrzmiał w domowym gabinecie Anthony’ego. Mężczyzna flegmatycznie przeniósł zmęczone spojrzenie znad laptopa w kierunku masywnych drzwi, po czym uśmiechnął się nikle na widok córki.

          - Charlotte kazała leżeć ci w łóżku. Nie chciałbym być na twoim miejscu kiedy zobaczy się na nogach. - Pokiwał głową na boki, odsuwając sprzęt z dala od siebie. Upił spory łyk whisky, po czym podsunął sobie plik dokumentów.

          - Jak mam leżeć w łóżku, kiedy tam na dole właśnie ubierają choinkę? – spytała, a grymas niezadowolenia wymalował się na jej cherubinowe twarzy. – Tak poza tym przyszyłam tu po to, żeby z tobą porozmawiać. A to chyba mi jeszcze wolno.    

          - O czym chcesz ze mną pomówić?

          - Pozwól mi pojechać do Paryża – powiedziała po chwili ciszy, która zapanowała w pomieszczeniu. Anthony uniósł spojrzenie i skierował je na skuloną postać wbitą w czarny, skórzany fotel. Odchrząknął, odkładając długopis.

          - Kiedy?

          - Najlepiej zaraz po świętach. Może dwudziesty siódmy? Ósmy? W każdym bądź razie chcę jak najszybciej spotkać się z mamą. – Ostatnie zdanie wypowiedziała szeptem. Minęło już ponad pół roku od śmierci Léonie, a mimo to mówienie o tym wciąż sprawiało jej niewyobrażalną trudność.

          Ojciec dziewczyny pokiwał zrozumiale głową.

          - Postaram się jeszcze dzisiaj zabukować ci bilet i pokój w hotelu. Ale teraz zmykaj do łóżka, bo chorej nikt cię nie puści.

          Evelyn rozpromieniła się na słowa ojca, po czym podniosła gwałtownie z fotela. Obeszła masywne biurko, a następnie ucałowała i uściskała mężczyznę, dodając:

          - Dziękuję. 

          Przemierzając kolejne stopnie w dół, ułożyła usta w rozkosznym uśmiechu na myśl, że już niedługo znajdzie się w Paryżu, swoim rodzinnym i utęsknionym mieście. Poprawiła błękitny rękaw koszuli i weszła do salonu. Tak jak się spodziewała, świąteczne drzewko było już prawie całe przystrojone. Wokół niego krzątali się chłopacy z One Direction w niepełnym składzie oraz Viviene, która związywała gałązki jemioły wstążką. Louis wraz z Niallem biegali po pomieszczeniu owinięci czerwonymi i srebrnymi łańcuchami, wykrzykując coś do siebie. Harry uparcie próbował zaczepić sobie karminową bombkę na drugie ucho, które najprawdopodobniej miało służyć jako kolczyk. Jedynie Liam był spokojny jak zawsze i zawieszał kolejną ozdobę na zieloną gałązkę choinki. Widząc to Evy zaśmiała się krótko, ale na tyle głośno by zwrócić na siebie uwagę przyjaciół i przybranego rodzeństwa.  

          - Nie powinnaś być w łóżku? – spytał troskliwie Liam, po czym uśmiechnął się przyjaźnie w kierunku dziewczyny.

          - A wy nie powinniście byli ubrać choinki godzinę temu?  – odpowiedziała pytaniem na pytanie, chwytając za srebrną bombkę i zawiesiła ją na choince.

          - Z nimi nie da się tego zrobić w kilka minut. Zresztą sama widzisz co robią. – Brunet kiwnął głową w kierunku Louisa, Harry’ego i Nialla, którzy bawili się w najlepsze. Ponownie zachichotała pod nosem i skierowała się przodem do pachnącego drzewka.

          - Zayn się odzywał? – spytała szeptem, kątem oka zerkając na przyjaciela. Skubiąc zielne igły, modliła się w duchu o pozytywną odpowiedź. Od śmierci jego ojca minęły dwa tygodnie, a ona nie dostała ani jednej odpowiedzi na wysłane widomości. Pierwszych kilka dni bez odzewu było dla niej zrozumiałe. Ale czternaście dni? Było lekką przesadą, a z dnia na dzień denerwowała się coraz bardziej.

          - Trzy dni temu skontaktował się z Niallem. Mówił, że wszystko w porządku i być może jeszcze przed świętami zjawi się w Londynie.    

          Evelyn przytaknęła twierdząco. Chciała żeby chłopak jednak zdecydował się przyjechać do stolicy. Nie potrafiła już dłużej kryć, jak jej go brakuje. Była przygnębiona świadomością, że nie mogła go zobaczyć, spojrzeć w czarujące mlecznoczekoladowe oczy, tudzież spędzić z nim jednej, krótkiej chwili. Odczuwała coś w rodzaju tęsknoty. Brakowało jej jego uśmiechu, który malował się na jego kuszących wargach i samej osoby, która powodowała, że życie było bardziej kolorowe i weselsze.  Na samą myśl o brązowookim chłopaku jej kąciki ust mimowolnie unosiły się ku górze, a po jej wnętrzu rozlewało się przyjemne ciepło.  

          - Evelyn, skoro już tu jesteś to przydaj się ma coś. Wchodź na drabinę i przyczep jemiołę na tamtym haczyku – oznajmiła Viviene, wskazując kolejno na metalową, rozkładaną drabinę i mały haczyk przyczepiony tuż nad wejściem z holu do salonu. Blondynka, jak zawsze z perlistym uśmiechem, podała jej kilka niewielkich gałązek związanych czerwoną wstążką.

          - Dlaczego ja? – spytała, unosząc lekko do góry jedną brew.    

          - Bo ja mam lęk wysokości. – Wzruszyła ramionami, po czym wepchnęła jemiołę prosto w dłonie brunetki.

          - Ale to zaledwie dwa metry nad ziemią. A może i nawet mniej. – Zaśmiała się cicho podchodząc do metalowego przedmiotu. – Ta drabina się chwieje – powiedziała, wchodząc ostrożnie na drugi stopień.

          - Złapię cię jak będziesz spadać. – Usłyszała za sobą kojący, męski głos, który za każdym razem przyprawiał ją o porcję dreszczy i uśmiechów, które do tej pory starała się kryć. Czuła jak głos Boga Seksu kłębi się nad nią. Mocniej zacisnęła dłonie na metalowych rurkach. Niepewnie odwróciła głowę i zetknęła się z twarzą Malika. Jej filigranowe ciało przeszły ciarki, powodując, że zaczęła drżeć. Przez jeszcze otwarte wejściowe drzwi, wpadł do pomieszczenia mroźny wiatr i bez pytania zaczął bawić się kosmykami włosów, które nie zostały wpięte w warkocz. Wszyscy bacznie obserwowali przybyłego Zayna, niczym niezidentyfikowany obiekt latający. Brązowowłosa zastygła w połowie drogi na górę przyglądając się jego kolejnym poczynaniom. Rozpiął kurtkę i uśmiechnął się kusząco zwilżając dolną wargę koniuszkiem języka. Powoli uniósł wzrok i przejechał nim po ciele dziewczyny. Widziała jak dokładnie lustruje każdy skrawek jej obecnego ubioru, zahaczając o zmarszczenia błękitnego materiału koszuli, kończąc na puchatych kapciach, a następnie ponownie unosząc rozbawione spojrzenie i łącząc się nim z Evelyn. Nagle poczuła lekkie ukłucia w łydce. Otrząsnęła się z omoku i spojrzała na swoją nogę. Lekkie aczkolwiek nieprzyjemne kłucia wywołane były przez blondwłosą, która z niecierpliwością czekała, aż jemioła zawiśnie na haczyku. Co jej się tak śpieszy?, mruknęła w myślach i wspięła się szczyt drabiny. Umocowawszy gałązki w wyznaczonym miejscu mogła zejść na ziemię.

          - Miło, że mnie ktoś asekurował – mruknęła niezadowolona w kierunku przyjaciół, którzy obstąpili Mulata. Wszyscy jak na zawołanie rozsunęli się robiąc przejście.

          Zayn, bez zbędnych ceregieli, wartkim krokiem podszedł do dziewczyny biorąc ją w swoje silne ramiona i wtulił twarz w jej ciepłą szyję. Ona również nie pozostała mu dłużna i wtuliła się w jego kurtkę pachnącą lodowatym popołudniem.

          - Ładna koszula – szepnął wprost do jej ucha, palcami zahaczając o delikatny materiał.

          - Tak, też się cieszę, że cię widzę – oznajmiła, sprzedając chłopakowi lekkiego kuksańca w bok, po czym przesunęła się w bok.     

          - Nie chcę nic mówić, ale właśnie przyjechała mama i jeśli cię tu zobaczy, będzie nieciekawie. -  Ciszę, która chwilowo zapanowała w grupie zebranych, przerwał Harry. Zielonymi oczyma spoglądał raz w okno, a raz na Evy.

          - Na co czekasz? Jazda na górę – krzyknął Louis, obracając dziewczynę w kierunku schodów, do których zaczęli się kierować niezgrabnymi ruchami.

          - Dzięki Lou, dalej dam sobie radę – oznajmiła, strącając dłonie przyjaciela z ramion. Ukradkiem, tęsknym spojrzeniem obdarowała Mulata, który pochłonął się w rozmowie z Horanem i Paynem. Dopiero co przyjechał, a ona już musiała się z nim rozstać. Ale mimo to cieszyła się ogromnie, że jednak przyjechał i spotkał się z nią. Na dźwięk otwieranych drzwi biegiem udała się do swojej sypialni.

          Wskoczyła na łóżko, a następnie zrzuciła kapcie ze stóp, które dźwięcznie opadły na drewniany parkiet. Smętnym spojrzeniem przejechała po pokoju, w którym panował kompletny chaos. Fotel zaczął odgrywać rolę szafy, a stolik i szafka stojąca przy łóżku po brzegi zapełniona była lekarstwami, którymi była faszerowana przez Charlotte. Na sam widok kolorowych pudełek z tabletkami i syropami, skrzywiła się. Usłyszała, jak salwy perlistych śmiechów dobiegają z dołu. Oni teraz świetnie bawią się w swoim towarzystwie, a ona musiała leżeć w łóżku i usychać z nudów. Westchnęła ciężko z wzrokiem wbitym w brązowe drzwi. Nagle dostrzegła jak złota klamka nieznacznie się poruszyła. Zaciekawiona delikatnie zmrużyła powieki i przechyliła głowę. W spokoju oczekiwała, aż drzwi otworzą się i ujrzy swojego gościa.

          - Mogę? – spytał, opierając się o framugę drzwi.

          Stał z obojętnością. Jego urokliwa i pełna wdzięku buzia była nadzwyczaj skupiona. Nie mogłam zaprzeczyć temu, że nawet ze spokojem, wyglądał wspaniale. Miał magicznie seksowne rysy twarzy i buszujący ogień w czekoladowych oczach. Pełne, okazałe wargi błyszczały bezkarnym i nieziemskim pożądaniem. Za każdym razem, kiedy lustrowała zniewalającą postać wokalisty, dostrzegała w niej coś innego. Zawsze upajała się nęcący widokiem Malika, który ostatnio często pojawiał się w jej bajecznych snach. W marzeniach ciągle tulił do swojego umięśnionego i wabiącego torsu, pozwalając kosztować bezcennego, barwnego szczęścia. Razem upijali się romantycznymi chwilami, nalewając coraz więcej namiętności do srebrzystych kieliszków. Rano, kiedy się budziła, na jej cherubinowej twarzy malował się uśmiech. Cieszyła się, że chociaż w snach, mogłam się spełniać i klaskać w dłonie z fortuny miłości.

          Evelyn wzruszyła lekko chudymi ramionami, nadal utrzymując błogi kontakt wzrokowy. Zniewolił ją brązowymi tęczówkami po raz kolejny. Uśmiechnął się zawadiacko, po czym ruszył w jej kierunku.  

          - Powinnaś się położyć i przykryć. Inaczej w ogóle nie wyzdrowiejesz – oznajmił ze stoickim spokojem, pochylając się nad dziewczyną i opierając swoje dłonie na  jej ramionach. Delikatnie zaczął napierać na nią swoim ciężarem tak, by dziewczyna w końcu przeniosła się po pozycji leżącej. Gdy dopiął swego, szczelnie otulił ją kołdrą, a następnie kocem, który wcześniej walał się po podłodze. Evelyn patrzyła na niego z wyraźnie wymalowanym zaskoczeniem. Skąd nagle u niego taka nadopiekuńczość? - O której masz wziąć lekarstwa? – spytał, łapiąc listek mlecznobiałych tabletek na ból gardła.

          - Chociaż ty nie każ mi tego brać. - Brunetka jęknęła niezadowolona chowając twarzy pod warstwą satynowej kołdry. Mimo to usłyszała jak chłopak parska śmiechem i wyczuła, jak miękki materac ugina się pod jego ciężarem.

          - Chcesz wyzdrowieć czy może święta chcesz przeleżeć w łóżku? – Zadał kolejne pytanie i delikatnie zsunął materiał z twarzy dziewczyny.

          - To było pytanie retoryczne?

          - Powiedzmy. – Wymruczał cichutko, niczym wabiący kociak ostrzący pazury na swoją ofiarę. Chłopak uniósł do góry zgrabne brwi i wlepił spojrzenie w brązowowłosą, pochylając się nad nią nieznacznie.

          Z niewinnym uwielbieniem wtapiała się w głębokie, orzechowe oczy chłopaka. Ku rozkosznemu zdziwieniu, Zayn przysuwał się do niej coraz bliżej. Bóg Seksu przybliżył swoją twarz tak, że dzieliły ich jedynie nieliczne, gorące centymetry. Bezkarnie pieścił oddechem i doprowadzał do obłędu. Evelyn niepewnie zachwiała wzrok, spuszczając go w dół. Brunet delikatnie ujął w dłoni jej podbródek i zaczął gładzić go opuszkami palców. Było jej dobrze i mimo wszystkich kłopotów, czuła ciepłe bezpieczeństwo. Czuła co zaraz miałoby się wydarzyć. Delikatnie wysunęła dłoń spod kołdry, po czym wskazujący palec ułożyła na jego aksamitnych wargach.

          - Wciąż jeszcze zarażam.   

          Kiwnął na znak zrozumienia, po czym złożyła na jej czole czuły pocałunek. Tym na chwilę obecną musiała się zadowolić.  

          Gdy tylko na ekranie laptopa pojawiły się napisy głoszące koniec filmu, dziewczyna wyłączyła sprzęt i odłożyła go na bok. Złapała do ręki iPhone’a. Zegar na wyświetlaczu wybijał 20:05, a także pokazywał jedną widomość tekstową. Widząc jej nadawcę uśmiechnęła się do aparatu i pospiesznie odczytała SMS-a. Tower Bridge, godzina 20:45. Miała szczęście, że tata zabrał Charlotte do teatru, a później na kolację. Wiedziała, że za szybko nie wrócą, więc spokojnie mogła wymknąć się z domu na spotkanie z chłopakiem.

          Nie tracąc chwili dłużej wyskoczyła spod ciepłej kołdry i weszła do garderoby. Wsunęła na nogi granatowe rurki i karmelowe buty emu. Zarzuciła na górę białą bokserkę, na następnie biały sweter. Poprawiła jeszcze jedynie warkocz, po czym na ramiona zarzuciła czarny płaszcz i szyję otuliła brązowym kominem. Po cichu zeszła na dół.  Już miała otwierać drzwi, kiedy to usłyszała za sobą:

          - A dokąd to?

          Zaklęła pod nosem i powoli odwróciła się. Na pograniczu holu z salonem stał Harry ze skrzyżowanym rękoma i zmarszczonymi brwiami.

          - Na spacer?

          - O tej porze? Na dodatek chora? Ciekawe.

          - Och, proszę nie mów nikomu.

          Chłopak z burzą loków na głowie uśmiechnął się szeroko, a w jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki.

          - Ale krył cię nie będę, jasne?

          - Jak słońce. – Z uśmiechem wyrysowanym na twarzy podeszła do chłopaka muskając jego policzek i dodając jeszcze ciche ”dziękuję”, a następnie zniknęła z drzwiami.

          Żwawym krokiem szła przez owładnięte atramentową nocą uliczki śnieżnej krainy. Mróz szczypał w nos i policzki, które dziewczyna starała ukryć za wełnianym szalem. W dzielnicy Londynu panowała cisza, ale jeszcze kilka metrów i przywita ją wrzawa miasta. Im bliżej była wyznaczonego miejsca, tym coraz bardziej opętywała ją radość, której nie umiała zwalczyć. Kiedy stanęła na moście dostrzegła postać opartą o barierkę. Zrobiła kilka kroków w stronę chłopaka. Szła cicho i powoli.

          - Przepraszam, że musiałeś czekać – odparła, kiedy stanęła tuż obok chłopaka, ramię w ramię.

          - Zastanawiałem się w ogóle czy Harry wypuści cię z domu.

          - Dał się przekupić .– Uniosła do góry jeden kącik ust, wtulając nos w ciepły materiał.

          - Chce wiedzieć czym?

          - Nie – odpowiedziała szybko, po czym oboje zamilkli. Zayn stał z rękoma opartymi o lodowatą barierkę i wzrokiem utkwionym w dal.               

          - Safaa chce, abyś ją odwiedziła. Wspominała coś jeszcze o swoich lalkach, ale przyznam szczerze, że nie bardzo ją słuchałem. – Odezwał się i uśmiechnął się krótko.

           - Najważniejsze, że ja wiem o co chodzi. – Ponownie nikły uśmiech wkradł się na jej twarz, tym razem spowodowany wspomnieniem niedługiej rozmowy z najmłodszą z sióstr chłopaka, z którą dogadywała się chyba najlepiej.  – Jak się ma twoja mama?

Nabrał w płuca masę mroźnego, suchego powietrza, po czym wypuścił je.

          - Dobrze – mruknął lakonicznie i odwrócił głowę w kierunku dziewczyny. Bez słowa przytulił ją do siebie i wtulił się w nią, jak to miał w nawyku robić. – Brakowało mi ciebie, Evelyn.

          - Ja też tęskniłam – szepnęła, wysuwając dłonie z kieszeni płaszcza i splotła je na plecach chłopaka.

          Ich zapachy mieszały i miksowały się w mroźnym powietrzu, ona emanująca kobiecością i on, świecący seksem i namiętnością. Pragnęła trwać tak wtulona w niego najdłużej jak się da. Bóg Seksu odchylił delikatnie głowę do tyłu i uśmiechnął się, zupełnie tak jak za starych czasów, kiedy próbował omamić ją swoim urokiem. Aż w końcu dopiął swego.

          - Chrzanić chorobę. Wiem, że też tego chcesz – wymamrotał wprost w jej malinowe, stęsknione wargi.

          Ta ulotna chwila wirowała jej przed oczami. Jego twarz była tak blisko i coraz, coraz bliżej. Zetknęli się spragnionymi ustami, czując jak ich języki złączają się w gorącym i namiętnym tańcu. Mimo minusowej temperatury za zewnątrz, Evelyn zrobiło się diabelnie duszno, czuła jak porcelanowe policzki przybierają różowy kolor. Brunetka wtopiła dłonie w gęste, kruczoczarne włosy Mulata. Mruknęła, kiedy się od siebie odłączyli i patrzyli na siebie spragnionymi wzrokami. Chłopak zaczął delikatnie gładzić prawą ręką  jej rumiany policzek. Uśmiechnął się nikle, ponownie przytulając ją do siebie.

          Stała na świeżym, kojącym emocje powietrzu, nadal cała drżąc ze szczęścia i miłości.

* * * 

Witam. <3

Jak widać w końcu przybyłam z kolejnym rozdziałem. Oczywiście jak zwykle z dużym, wręcz ogromnym opóźnieniem wynikającym z (...) - tu, powiedzmy, że zastąpił szereg wyjaśnień i beznadziejnych tłumaczeń, których Wam oszczędzę. Szkoda słów na moją dezorganizację, dlatego przejdźmy do notki. I jak? Mam nadzieję, że nie wyszła najgorzej, choć ostateczną ocenę pozostawiam Wam. :) 

P.S. z zaległościami uwinę się do środy. 

Trzymajcie się.