Rozdział piętnasty.

          Oparła się o mokrą, zimną ścianę fabryki. Nagle poczuła się bardzo słaba, a przed oczami pojawiły jej się czarne, migoczące plamki. Brunetce strasznie zaschło w gardle. Ręce zaczęły jej się trząść, a w głowie miała kompletną pustkę, a zarazem tak dużo myśli, że nie mogła ich opanować. Jęknęła żałośnie, zdając sobie sprawę, co się stało. Z tego co właśnie zobaczyła. Poczuła jak po chłodnym policzku potoczyła się jedna kryształowa kropla, którą zaraz potem starła. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jaka ona była głupia. Że też wcześniej nie zauważyła niczego podejrzanego. Zauroczenie kompletnie ją zaślepiło.

         Usłyszała jak męskie głosy i kroki zbliżają się do niej. Jeszcze bardziej przylgnęła do obskurnej ściany i przymknęła powieki. Może mnie nie zauważą, pomyślała, wstrzymując oddech.

- Evelyn…? – Głos Travisa dobiegł do jej uszu. Jeszcze niedawno ton ten przyprawiał ją o porcję delikatnych aczkolwiek przyjemnych dreszczy i wywoływał na jej twarzy uśmiech, tak teraz czuła obrzydzenie, nienawiść. Dziewczyna otworzyła powieki, po czym utkwiła w nim oczy z trudem łapiąc powietrze. Wysunął w jej stronę rękę chcąc złapać jej delikatną dłoń, ale ona cofnęła się od niego, jakby był trędowaty.

- Nie wierzę… - szepnęła, łamiącym głosem, odwróciła się na pięcie i nie zważając na wołania, odeszła. Chciała uciec stąd jak najszybciej. Jak najdalej znaleźć się od tego miejsca i osób. Chciała być sama.

          Brunetka tej nocy długo leżała w łóżku, wpatrując się w sufit i nie mogąc zasnąć. Wciąż przypominała jej się scena sprzed godziny, niewielka paczuszka wypełniona mlecznobiałym proszkiem, którą wyciągał Travis. Który wymieniał ją na plik papierowych banknotów. Mało tego wracały wspomnienia z nieoczekiwanej wizyty Mulata i jej oschłe zachowanie wobec niego, kiedy to kazała mu wyjść. Nie uwierzyła mu, co uważała za błąd w tym momencie. Co się z nią działo? Czy to możliwe, że aż tak bardzo poddała się głupiemu zauroczeniu?  

          Myśl o Zaynie sprawiała jej dziwną przyjemność, nawet po tych wszystkich ostatnich okropnych wydarzeniach. Evelyn uśmiechała się w mroku i pozwalała myślom błądzić. Czuła, że któregoś dnia wszystko co złe się w końcu skończy, a ona i brunet będą mogli obrócić to w niewinny żart. Nie zauważyła nawet kiedy tak łatwo zapadła w sen.    

          Ciemnowłosa okręciła się satynową pościelą, która jeszcze pachniała słodkawą wonią Kariny Morfeusza. Między nią a tajemniczym mrokiem, który wciąż zaszczycał ją swoją obecnością, przemycał się zapach pomarańczowo – waniliowego kadzidełka, który potęgował zagadkowy nastrój. Jej cherubinowa twarz wyrażała jedynie nieopisanie niezadowolenie, które było skutkiem nadejścia nowego dnia. Nowe problemy, natłok świeżych i starych myśli, aż rwały się by uderzyć w jej osobę nie licząc się z jej odczuciami. Evelyn przejechała dłonią po śliskim materiale kołdry. Był zimny, ale przyjemny w dotyku. Kolejne rozpostarła swoje ciężkie powieki. Rozejrzała się z zaciekawieniem po całym pokoju, lecz nie natknęła się na nic ciekawego, oprócz głuchej, przyduszającej ciszy, która męczyła bardziej niż jakikolwiek hałas. Evelyn odrzuciła na bok krwistoczerwoną satynę i podniosła się niezgrabnie z miękkiego materaca. Stąpając po zimnych drewnianych panelach podeszła do okna i podniosła rolety. Przez szyby do pomieszczenia zaczęło się przedzierać natrętne jesienne słońce. Kocimi oczyma zlustrowała widok za oknem. Wszystko dookoła zaczynało tracić swoją soczyście zieloną barwę. Korony drzew gubiły liście, które zaczynały mienić się szkarłatem, brązem i żółcią. Niebo również nie należało już do najpogodniejszych. Poszarzałe chmury snuły się po nim flegmatycznie. Wiat przybierał na sile i rozbił się coraz zimniejszy.

          Evy ziewnęła dźwięcznie i przeciągnęła się. Poprawiła błękitną męską koszulę, która teraz spełniała rolę piżamy, wsunęła puchowe kapcie i zeszła na dół. Przeszła przez gustowny salon do kuchni, w której niósł się zapach świeżo parzonej kawy i ciepłych tostów z masłem orzechowym.

- Dzień dobry. – Przywitała się z tatą i macochą, którzy siedzieli przy wysokim, ciemnym blacie jedząc śniadanie i czytając poranna prasę.

- Dzień dobry – odpowiedzi zgodnie, posyłając dziewczynie krótki uśmiech.

 - Jak się spało? – spytała kobieta, odstawiając czarno – biały kubek z ciepłym napojem.

- Bardzo dobrze, nie narzekam – skłamała, wymuszając się na delikatny uśmiech. Złapała za ucho zielonego kubka i wypełniła go gorącą kawą. Zamoczyła w niej wargi rozkoszując się jej wybornym smakiem.

- Kilka minut temu był tutaj Travis. Kazał przekazać, że był i, że bardzo przeprasza – oznajmił mężczyzna, spoglądając znad prasy na córkę. – Nie będę wtrącał nos w nieswoje sprawy, ale było po nim widać, że naprawdę jest mu przykro.

          Brązowowłosa zakrztusiła się kawą, którą właśnie popijała. Nie mogła uwierzyć własnym uszom, był tutaj. Po tym wszystkim co wydarzyło się minionej nocy miał jeszcze czelność przychodzić do jej domu. Mało tego kazał przekazać przeprosiny. Szkoda tylko, że cała zaistniała sprawa mijała się z wybaczeniem. Nie miała ochoty na niego patrzeć, rozmawiać z nim, a co dopiero mówić o przyjęciu przeprosin. Kretyn, pomyślała, zaciskając w dłoni ciepły kubek.

-Okej – mruknęła pod nosem, zabierając z talerzyka jeden tosta i skierowała się ponownie do swojego azylu.

          Niewielka kawiarenka Nordic Bakery przy Golden Square, mieszcząca się w zacisznym skwerku w samym centrum Soho. Gdy nie ma w środku wolnych stolików można wziąć kawę na wynos i usiąść na ławce wśród kwiatów, nie mając zupełnie poczucia, że parę metrów dalej jest gwarna Regent Street. Granatowe ściany częściowo pokryte boazerią. Stoły i krzesła wykonane z drewna. Na ścianie wisi kilim według starego wzoru wykonany przez fińskiego artystę. A wszystkie naczynia, jak to na prawdziwą fińską kawiarnię przystało, pochodzą z Iittali. Świetny wystrój wnętrza, minimalistyczny, ale z charakterem. Właśnie dlatego było to ulubionej miejsce May. Tu mogła poczuć się jak w domu, w Finlandii skąd pochodziła.

          Zaraz po wejściu omiótł ją aromat świeżo pieczonych bułeczek cynamonowych oraz kawy. Brunetka zajęła miejsce przy niewielkim stoliku czekając na koleżankę, która poprosiła ją o spotkanie. Jej zielone oczy świdrowały wszystko dokoła niej. Była pod wrażeniem tak wspaniałego miejsca. Trzeba było przyznać, May miała dobrego nosa do wyłapywania tego co dobre i unikalne.

- Przepraszam za spóźnienie – oznajmiła szybko szatynka zajmując miejsce naprzeciwko Evelyn.

- Nic się nie stało. – Uśmiechnęła się delikatnie, odkładając kartę z wypisanymi smakołykami na bok.

- Tak więc, chciałaś ze mną porozmawiać?

Szatynka kiwnęła twierdząco głową. Odchrząknęła cicho i zaczęła mówić ściszonym głosem.

- Chodzi mi o Travisa. Wiem, że dowiedziałaś się o handlu narkotykami…

- May, nie chcę o tym mówić. Minęło trochę czasu od tej felernej nocy i wież mi, że nie mam ochoty do niej wracać – powiedziała ciężko, spuszczając spojrzenie.

          Minęło przeszło dwadzieścia dni odkąd związek z Travisem się rozpadł oraz zerwała z nim wszelki kontakt. Zresztą nie tylko z nim. Z Zaynem było bardzo podobnie. Nie widywała go nawet wtedy, gdy przesiadywała w domu któregoś z chłopaków. Nie wiedziała co aktualnie u niego słychać. Jak się ma. Nic, kompletnie nic. Za to mogła obwiniać tylko i wyłącznie siebie, w końcu to ona do tego doprowadziła. I do dnia dzisiejszego nie miała pojęcia, gdzie i kiedy zniknął z placu starej fabryki po nieodniesionym zwycięstwie w wyścigu.

- Travis jest w Australii – powiedziała bez ogródek May, zerkając pod wachlarza czarnych rzęs na brunetkę.

- Gdzie?

- W Australii. Wyjechał tam zaraz po waszym rozstaniu. Wiem tylko tyle.

          Ciemnowłosa usiadła na skraju mlecznobiałej wanny i zerknęła tęskno w stronę srebrnolitego kurka, który kusząco połyskiwał. Evelyn przygryzła dolną wargę, która niebezpiecznie zadrżała i odkręciła jeden z kurków. Letnia woda napełniała po brzegi śnieżnobiałą wannę. Dziewczyna wlała do wody odrobinę waniliowo-jeżynowego płynu. Zrzucała z siebie granatową sukienkę, która bezwładnie opadała na miodowe, ciepłe kafelki. Odgarnęła ze swojej szyi długie, brązowe włosy, a następnie zamoczyła stopę w gorącej wodzie. Zakręciła wodę. Kiedy położyła się wannie, z której woda powoli zaczęła się wylewać, zacisnęła swoje dłonie na jej krawędziach i schowała głowę pod ciężką taflę wody. Łzy, które zbierały się pod jej powiekami mieszały się z wrzącą cieczą, która zakrywała jej twarz, wypełnioną żalem i smutkiem. Przez  jej głowę przeleciały wszystkie życiowe chwile, niczym krótki, czarnobiały film. Jej głowa energicznie wynurzyła się spod wody. Położyła swoją dłoń na klatce piersiowej i zaczęła chaotycznie łapać powietrze, którego jej brakowało.
- Nie - pisnęła głośno, bo tylko na tyle było ją stać.
Jej wargi zadrżały, a z oczu zaczęły wylewać się łzy, które wpadały do gorącej wody, która przyjemnie opływała jej drżące ciało. Co naszło ją do chorych, samobójczych myśli? Czy właśnie to miałoby uratowałoby ją od dalszego życia? Ale czy tego naprawdę chciała?

         - Evelyn, wszystko w porządku? – Zza drzwi usłyszała troskliwy głos swojej przyrodniej siostry.

- Tak, tak, wszystko okej – wysapała, wciąż próbując uspokoić swój oddech. Oparła się o zaparowaną mlecznobiałą ścianę i zamknęła powieki. Musiała się uspokoić, uporządkować jakoś porozrzucane myśli w głowie, w końcu podczas występu musiała byś skupiona. Nie chciała rozczarować panny Truxillo, widowni oraz siebie samej.

          To już dzisiaj. Słowa Viviene, niczym echo obijały się w jego głowie. Wszyscy z podekscytowaniem czekali na godzinę osiemnastą, kiedy to w końcu zajmą miejsce na dużej auli. Kiedy będą z podziwem obserwować śliczną brunetkę z gracją poruszającą się na deskach sceny, odgrywającą przydzieloną rolę.

          Zayn siedział na twardej, drewnianej ławce w jednym z londyńskich parków, a obok niego przemycał się zmrok, który pokonywały jaskrawe światła pobliskich latarni. Jesienny, zimny wiatr muskał każdą część jego odsłoniętego ciała. Nie dbał w tym momencie o to, czy jego kurtka jest szczelnie dopięta czy też nie. Nie zwracał na zimno, które przejmowało jego ciało. Czuł jak jego głowa, z dnia na dzień, robiła się coraz cięższa i bardziej zmęczona od nadmiaru problemów i smutnych myśli, związanych z brązowowłosą, której nie widział już około trzech tygodni. Był przybity świadomością, że nie mógł jej zobaczyć, spojrzeć w czarujące zielone oczy, tudzież spędzić z nią jednej, krótkiej chwili.

          To już dzisiaj. Usłyszał go po raz setny. Odchylił głowę nieco do tyłu, wypuszczając z płuc zalegający dym. Szara, tytoniowa mogła rozpuściła się w powietrzu, pozostawiając po siebie jedynie jeszcze krótkotrwały zapach. Zaciągnął się jeszcze raz. Drugi, trzeci, czwarty, po czym zgniótł niedopałek butem. Wstał i ruszył pustym chodnikiem.

          Stał z boku. Nie chciał iść na wyznaczone miejsce, które wypisane było na bilecie. Nie chciał siedzieć w obecności przyjaciół. Nie dzisiaj, nie teraz. Odetchnął cicho, gdy zaczął się drugi akt. Zastanawiało go, co wydarzy się dalej, skoro główna bohaterka odebrała sobie życie? Czy był to koniec występu Evelyn dzisiejszego wieczoru? Podrapał się po lekko zarośniętym policzku i pełen skupienia śledził dalsze losy bohaterów sztuki. W momencie gdy brunetka, już jako duch Giselle wyłoniła się zza grobu i zaczęła tańczyć, uśmiechnął się pod nosem. Mimo wszystkiego, na sercu zrobiło mu się jakoś lżej. Natomiast nadal odczuwał coś w rodzaju tęsknoty, brakowało mu jej radosnego uśmiechu i samej osoby, która powodowało, że jego życie było bardziej kolorowe i weselsze.

         

          Głośne oklaski, w dodatku na stojąco, wypełniły ogromne pomieszczenie. Na scenie pojawili się wszyscy aktorzy, na czele z dyrektorką szkoły. W śród nich była ona. Stała z szerokim uśmiechem wymalowanym na twarzy. To jest zbyt piękne, by mogło być prawdziwe, pomyślała. Bacznie lustrowała tłum zebranych ludzi. Wśród nich szukała bliskich, którzy obiecali jej, że przyjdą. Że tego wieczoru będą razem z nią, będę trzymać kciuki. Gdy w końcu spojrzeniem wyłapała rząd, w którym stało jej przybrane rodzeństwo, Charlotte, tata, Louis z Eleanor, Liam wraz z Daniellei Niall, miała ochotę im pomachać. Zbiec ze sceny przytulić ich wszystkich i usłyszeć „Byłaś wspaniała!”. Ale to później.

          Zgrabnym krokiem przemierzała jasny korytarz, mocno trzymając w rękach bukiet czerwonych róż. Szła powoli, słysząc jak odgłosy kroków rozsiewają się po pomieszczeniu. Jej życie było niekończącą się przygodą, kołyszącą łodzią, na której unosiło się tysiące uczuć. Brnęła, otoczona gorącymi falami miłości, jak i nienawiści. Naprzeciw czekoladowych oczu rozległa się bajeczna kraina beztroski, do której chciała zmierzać. Wiedziała, że kiedy wysiądzie na brzeg i dotknie dłoni drugiej osoby, za którą nieziemsko tęskniła, nareszcie dozna szczęścia.  

         Pchnęła jasne drzwi i weszła do niewielkiego pomieszczenia, które na ten wieczór było zarezerwowane tylko dla niej. Było jej własną garderobą. Usiadła na krześle i zabrała się za zmywanie scenicznego makijażu. Wyplotła z włosów wszelkie ozdoby i spięła je w kitkę. Następnie przebrała się w beżową, koronkową sukienkę. Zakładając drugi już but, usłyszała ciche pukanie do drzwi.

- Proszę – powiedziała, prostując się na krześle.

Drzwi otworzyły się, a zza nich wyłonił się potężny bukiet kwiatów, który zdzierżył Mulat. Nie wierzyła własnym oczom. Zayn przyszedł do niej. Po tym wszystkim co się stało, pojawił się. I to w dodatku sam, bez żadnego zaproszenia. Poczuła, jak serce gubi swój dotychczasowy rytm, a perlisty, pełen szczęścia uśmiech próbuje wkraść się na jej wargi.

- Byłaś… Byłaś niesamowita – powiedziała swoim lekko zachrypłym, seksownym głosem, pod wpływem którego poczuła jak przyjemne ciepło przesuwa jej się po plecach. – Usłyszałem kiedyś od Viv, że bardzo lubisz róże, niestety nie bardzo już wiedziałem jakie, więc kazałem wymieszać wszystkie możliwe kolory – powiedział to w sposób, jakby wcześniej ułożył ten tekst, a teraz jedynie jedynie odklepał go byle jak. Byleby mieć to z głowy.

          Cała zaistniała sytuacja wywołała na twarzy Evelyn półuśmiech. Wzięła od niego kwiaty i zanim zdążyła mu podziękować, wyszedł. Tak po prostu, bez pożegnania. Spojrzała na bukiet składający się z czerwonych, herbacianych i białych róż.

I co dasz mu tak teraz odejść?  

Mam za nim biec?

Leć za nim, dziewczyno!

Cichy głosik w głowie kazał jej biec za nim. A ona chcąc czy nie chcąc, musiała się z nim zgodzić. Nie mogła pozwolić na ponowną utratę kontaktu z nim. Kolejny miesiąc lub może nawet więcej bez jego osoby. Oby nie było za późno, jęknęła, odkładając kwiaty i wybiegła na korytarz. W oddali dostrzegła go jeszcze.

          - Zayn! – krzyknęła, wartkim krokiem kierując się do niego. Chłopak odwrócił się gwałtownie, jakby czekał na jej zawołanie. – Przepraszam – powiedziała, jeszcze dość doniośle – Przepraszam, że cię nie słuchałam, ale…

- Rozumiem – odpowiedział, tym samym przerywając jej w pół zdania. – Doszedłem do wniosku, że sam postąpiłbym pewnie tak samo. W końcu nie na co dzień słyszy się od drugiej osoby, że jej chłopak to oszust i handlarz narkotyków.

Westchnęła ciężko, zaciskając usta w cienką linię.

- Zapomnijmy o tym., co ty na to, Williams? – Uśmiechnął się delikatnie. Ale mimo to był to ten zawadiacku uśmiech, na widok którego miękły jej kolana. I za którym cholernie tęskniła.

- Okej – mruknęła, sama posyłając mu delikatny półuśmiech.

- Do zobaczenia jutro. – Odwrócił się i odszedł.

          Skierowała spojrzenie w drugą stronę i sama udała się do swojej garderoby. Spojrzała na kwiaty, a potem na srebrną taflę lustra. Kogo zobaczyła? Wycieńczoną miłością dziewczynę, zakochaną do aż szpiku kości. Z płonącą niczym znicz nadzieją w zielonych oczach. Z tęskniącymi, spierzchniętymi wargami, które może uzdrowić tylko kropelka głębokiego uczucia. To byłam ona. 

_ 

Witajcie. :) I co sądzicie o rozdziale piętnastym? Bo mi nie pasuje coś w zakończeniu, ale to już standard. Nigdy nie potrafię się wyrobić z dodaniem kolejnej części i jak zwykle jest ona dodawana po północy, kiedy to powinnam już spać. Ehm... 

Poza tym następna część pojawi się dopiero za dwa tygodnie. Powód? Od 20 do 23 mam próbne matury. Nauczyciele stwierdzili, że chcą nam wystawić z nich normalnie oceny (co moim zdaniem jest chore -.-) i muszę się do nich bardziej przyłożyć. Choć ja i tak wiem, że na przykład z matematyki już może postawić mi jeden, bo jest ona dla mnie czarną magią i powinna być ona zakazana. W każdym bądź razie, widzimy się za dwa tygodnie. Chyba że nie będzie mi się  chciało uczyć, kompletnie to oleję i postanowię napisać część szesnastą. :D 

Do zobaczenia. x